Κοσμογονία και Θεογονία των Σινών (Κινέζων)

Στο παρόν άρθρο παρουσιάζουμε την, εξαιρετικώς ενδιαφέρουσα και μάλλον άγνωστη στον περισσότερο κόσμο,  ‘Κοσμογονία και Θεογονία των Σινών‘ μέσα από επιλεγμένα αποσπάσματα του αντίστοιχου κεφαλαίου της ‘Ωγυγίας‘ του Αθανασίου Σταγειρίτη.

“Οι Σίνοι, Κινέζοι, φαίνεται ότι καταγινόμενοι παλαιόθεν εις την ηθικής φιλοσοφίαν, δεν είχον καιρόν να πλάσωσι Κοσμογονίας και Θεογονίας. Όθεν και η θρησκεία αυτών ήτον απλή, αφορώσα μόνον εις το υπέρτατον ον. Είχον πέντε βιβλία αρχαιόθεν γεγραμμένα, εις τα οποία ήτον οι νόμοι του βασιλείου, και ο σκοπός των νόμων ήτον, πώς να φυλαχθή η ειρήνη και η ησυχία του βασιλείου. Και εκ τούτων φαίνεται οποίαν θρησκείαν είχε τούτο το αρχαιότατον έθνος. Επειδή ευρίσκεται συνεχώς εις τα βιβλία εκείνα, το εξής. Δια να φυλαχθή η ειρήνη και ησυχία του βασιλείου, πρέπει να φυλάττωνται δύο πράγματα αναγκαία, το χρέος της θρησκείας, και οι νόμοι της καλής διοικήσεως. Το δε ον εκείνο το οποίον εσέβοντο, ωνόμαζον Χάγκτι, ή Τιέν. Και το μεν πρώτον σημαίνει υπέρτατον αυτοκράτορα, το δε δεύτερον, πνεύμα, το οποίον διοικεί τον Ουρανόν. Ενίοτε δε σημαίνει και Ουρανόν υλικόν. Πλην εις ταύτην την σημασίαν εξέπεσεν ύστερον. Πρότερον δε ενομίζετο κύριος του Ουρανού και δεσπότης του παντός, και ότι προνοεί και τιμωρεί τους κακούς βασιλείς, και ανταμείβει τους καλούς, και εξιλεούται μόνον δια προσευχής και θυσίας, όταν οργισθή.

Εξακοσίους δε χρόνους προ Χριστού, εφάνη τις αιρεσιάρχης φιλόσοφος, Λάω Κίουμ καλούμενος, και εσύστησε νέαν αίρεσιν, συνάξας απείρους μαθητάς.

(…) Έπειτα ήρξατο φιλοσοφίαν σχεδόν επικούρειον, και Κοσμογονίαν νέαν, λέγων, ότι ο Ταώ, οίον ο λόγος, εγέννησεν έν, το δε έν εγέννησε δύο, και τα δύο εγέννησαν τρία. Τα δε τρία εγέννησαν τα πάντα. Όθεν ωνομάσθη και η αίρεσις Ταώ. Έλεγε δε ότι όλη η ευδαιμονία του ανθρώπου συνίσταται εις την απάθειαν της ψυχής. Οίον, όταν ζη ο άνθρωπος άλυπος, ήσυχος και ατάραχος. Επειδή όμως η παρουσία ή η ενθύμησις του θανάτου εφαίνετο ισχυρωτέρα της διδασκαλίας ταύτης, εδόθησαν εις την μαγείαν και χημικήν τέχνην οι οπαδοί της αιρέσεως, δια να εύρουν το ιατρικόν της αθανασίας.

(…) Η ελπίς λοιπόν της ευρέσεως τούτου του πολυτίμου και περιποθήτου Ιατρικού, συνήθροισε πολλούς φατριώτες, και μάλιστα γυναίκας, αι οποίαι εφαίνοντο περιεργότεραι και φιλοζωότεραι των ανδρών. Τέλος δε απεθέωσαν τον αιρεσιάρχην και έκτισαν ναόν αυτού μεγαλοπρεπή, κατεσκεύασαν και άγαλμα, το οποίον έλαβεν ο τότε βασιλεύς, Χίουμ Ζόγκ, εις το Παλάτιον. Τους δε μαθητάς αυτού ωνόμαζον Ουρανίους διδασκάλους, και οι απόγονοι αυτών λαμβάνουσιν έτι την αξίαν των Μανδαρίνων λεγομένην, οι οποίοι εισήγαγον ύστερον και άλλα δαιμόνια, υποκείμενα εις το υπέρτατον όν, και έκτισαν εις αυτά βωμούς και ναούς ιδιαιτέρους, θυσιάζοντας και τρία είδη ζώων. Χοίρον, οψάριον και πτηνόν. Ύστερον δε απεθέωσαν και πολλούς βασιλείς.”

(Πηγή: Ωγυγία ή Αρχαιολογία, Αθανασίου Σταγειρίτη, Τόμος Α, Σελ. 42-44)