Τι σημαίνει «είμαι Χριστιανός»; Σημαίνει πως είμαι του Χριστού, ζω με τον Χριστό. Στην καθημερινότητά μου, όχι εκτάκτως, όχι κάποιες στιγμές. «Πιστεύω» σημαίνει «εμπιστεύομαι» και αφού εμπιστεύομαι τον Χριστό, έχω μια άλλη στάση ζωής σε όλα τα πράγματα. Οι Χριστιανοί ζουν στον κόσμο αλλά δεν είναι «εκ του κόσμου». Δίνουν τη μαρτυρία ενός άλλου κόσμου. Γι’ αυτό βέβαια χρειάζεται αγώνας και προσπάθεια. Αγώνας πνευματικός.
Ο νους μου πρέπει να δουλεύει, να είναι δηλαδή συνέχεια στραμμένος στο πρόσωπο του Θεού. Και τότε πλέον θα δουλεύω, θα ενδιαφέρομαι, θα αγωνίζομαι να κάνω το θέλημα του Θεού.
Τι σημαίνει φιλαργυρία; Αθεΐα! Μαζί με την φιλαργυρία πάει και η πλεονεξία. Και ο λόγος του Θεού μας λέει ότι η πλεονεξία είναι ειδωλολατρία. Δεν είναι απλά ένα πάθος η φιλαργυρία, αλλά είναι αθεΐα, είναι λατρεία του χρήματος – είναι σαν να λέμε «άσε τον Θεό στην άκρη, εγώ στα χρήματά μου εμπιστεύομαι τη ζωή μου».
Γιατί είναι αναστατωμένα τα σπίτια μας; Διότι θέλουμε πάντα να γίνεται το δικό μας. Θέλουμε να γίνεται το γινάτι μας, θέλουμε εμείς να άρχουμε. Ποιος θα έπρεπε να άρχει όμως; Ο Θεός και το θέλημά Του. Και τι γίνεται που προσπαθούμε να άρχουμε εμείς; Τσακωνόμαστε, συγκρουόμαστε, δεν έχουμε μάθει να υπάρχουμε κάτω απ’ τον Θεό.
Ο πρώτος στόχος του αγώνα είναι η εκρίζωση των παθών. Ο δεύτερος; Το φύτευμα. Δεν βγάζουμε απλά τα αγκάθια, φυτεύουμε λουλούδια.
Ποια αρετή μπορεί να έχεις, όταν δεν έχεις ταπείνωση; Και να έχεις αρετές, αν δεν είσαι ταπεινός, θα τις σκορπίσεις όλες και θα τις μετατρέψεις σε αγκάθια.
Σε τι μας ασκεί η υπομονή; Στο να είμαστε ταπεινοί. Ο εγωιστής τι θέλει; Εδώ και τώρα! Αυτός που υπομένει λέει: «Λάλει, Κύριε, ότι ακούει ο δούλος σου» (Βασ. Α’ 3, 9). Γι’ αυτό έχουμε χρεωκοπήσει όλοι μας, γι’ αυτό έχουμε αποτύχει, γι’ αυτό έχουμε καταστρέψει τα σπίτια μας.
Ποιος είναι Αγάπη; Ο Θεός. Υπάρχει περίπτωση να έχεις αγάπη ή να είσαι αγάπη, αν δεν είσαι ταπεινός; Καμία! Ο Θεός που είναι Αγάπη, μας είπε: «Μάθετε από μένα, διότι είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά» (Ματθ. 11, 29). Ταπεινός ο Θεός και εγωιστής εγώ; Πώς συμβιβάζεται αυτό το πράγμα;
Όταν η καρδιά είναι καθαρή, τότε μπορεί να βλέπει ο νους και τότε βλέπουμε την αλήθεια και δεν παρασυρόμαστε, δεν σκοντάφτουμε αλλά προχωράμε και ζούμε κατά Θεόν και δεν μας παρασύρει ο κόσμος.
Οι άνθρωποι που προσπαθούν να ανέβουν, κατεβάζοντας τους άλλους, φανερώνουν τον χαρακτήρα τους. Σ’ αυτούς τους ανθρώπους δεν αξίζει κανείς να δώσει σημασία ούτε στον λόγο τους.
Βλέπεις έναν άνθρωπο, που προτιμάει την κόλαση απ’ το να συγχωρήσει; Αυτός είναι δαίμονας! Είναι τρομερό ότι ο Χριστιανός δεν συγχωρεί. Διότι δεν καταλαβαίνει ότι τον έχει καβαλικέψει απ’ τον λαιμό ο διάβολος και δεν τον αφήνει! Οπότε λοιπόν, το ερώτημα είναι, ποια είναι η πνευματική μας ζωή; Ποια είναι η σχέση μας με τον Θεό; Και εμείς τι κάνουμε; Αντί να κυττάζουμε τον εαυτό μας, κυττάμε τα λάθη του άλλου.
Εμείς, όμως, θέλουμε συνήθως να βλέπουμε τα λάθη των άλλων και γι’ αυτό δεν διορθωνόμαστε. Δεν βλέπουμε τα δικά μας λάθη – αν βλέπαμε τα λάθη μας, θα ήμασταν διαφορετικοί. Δεν βλέπουμε όμως καθόλου, γι’ αυτό και μας λείπουν όλα τ’ άλλα. Δεν έχουμε αρετές, μας περισσεύουν τ’ αγκάθια και μ’ αυτά αγκυλώνουμε ο ένας τον άλλον. Δεν έχουμε ταπείνωση. Καταριόμαστε τον Πάπα κι έχει γίνει ο καθένας μας ένας μικρός Πάπας και μια Πάπισσα, που επιμένει στο δικό του θέλημα. Κατά τα άλλα, είμαστε Ορθόδοξοι…
(Πηγή: “Δεν έχουμε άλλο δρόμο από την Αγάπη!”, μακαριστού Παύλου Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης, 2019, Εκδόσεις ἐν πλῷ)
Novo Scriptorium 
Leave a Reply