Σήμερα η παιδεία δεν είναι όπλο δικαιοσύνης, όπως το ήθελε ο Γρηγόριος ο Θεολόγος αλλά όπλο θανάτου. Οι νέοι άνθρωποι σήμερα βιώνουν το τέλος αυτού του πολιτισμού, βιώνουν την καταστροφή αυτού του τόπου. Καταστροφή που κυρίως προέρχεται από την απόρριψη της αληθινής του παραδόσεως. έχουν τα νέα παιδιά σήμερα το προνόμιο να μην υπάρχουν «ταμπού». Όλοι και όλα έχουν δώσει τις εξετάσεις τους, μπροστά τους είναι τα πάντα γυμνά και τετραχηλισμένα. Η κοινωνία στην οποία ζουν, είναι η κοινωνία που διαμόρφωσε αυτός ο πολιτισμός. Οι νέοι άνθρωποι είναι τα τραγικά θύματά της. Εσείς πρώτα βιώνετε στο κορμί και στην ψυχή σας την απόρριψη και την απαξίωση και την εκμετάλλευση. Είναι τέτοια η κρίση αυτής της κοινωνίας, ώστε πολλές φορές μέσα στο ίδιο το σπίτι, οι ίδιοι γονείς στερούν το χαμόγελο απ’ τα παιδιά. Τα παιδιά αυτής της κοινωνίας και εσείς, νιώθετε την ανάγκη να σταθείτε με κριτική στάση απέναντί της. Η ψυχή σας δεν μπορεί και δεν θέλει να συμβιβαστεί.
Οι νέοι άνθρωποι σήμερα, ζουν σε καταστάσεις οριακές, σε καταστάσεις απόγνωσης. Βιώνουν την απόρριψη από ένα σύστημα, που τους εκμεταλλεύτηκε, τους συκοφάντησε, τους έδωσε υποσχέσεις, τους χρησιμοποίησε, τους απέκοψε από τις ζωηφόρες πηγές τους, τους παραπλάνησε ότι θα μπορούσε να στηρίξει τη ζωή τους. Προστάτευε αυτούς που τους εκμεταλλεύτηκαν! Τους πρόσφερε ξυλοκέρατα αντί για τροφή. Ειρωνεύτηκε τους προβληματισμούς τους και κάθε άλλη προσπάθειά τους για μια άλλη ποιότητα ζωής και τελικά τους πρόδωσε. Τους άφησε άδειους στην ψυχή, όχι βέβαια χωρίς δική τους ευθύνη, τους ζάλισε με τα ψυχοναρκωτικά της καλοπέρασης, της κατανάλωσης και του βολέματος, τους παρέδωσε στους εμπόρους των ναρκωτικών και του ψεύτικου κόσμου τους και τώρα αντιμετωπίζει με αδιαφορία τα προβλήματα και την απόγνωσή τους. Δεν ενδιαφέρεται για τις κατεστραμμένες σπουδές τους, δεν νοιάζεται για την ανεργία τους, δεν προβληματίζεται για την αδυναμία τους να επιβιώσουν. Δεν ενοχλείται, βλέποντας τον αριθμό των αυτοκτονιών να αυξάνεται, ούτε για εκείνους που παίρνουν τον δρόμο της ξενιτιάς. Οι νέοι άνθρωποι βρίσκονται παγιδευμένοι, απέναντι σ’ ένα σύστημα απόλυτα διεφθαρμένο και απόλυτα ανάλγητο.
Είναι, ίσως, η ώρα του αληθινού προβληματισμού, της υπαρξιακής αναζήτησης και της οντολογικής θεμελίωσης της ζωής. Ο νέος άνθρωπος θέλει αλλά και πρέπει να γνωρίσει τον εαυτό του, το βαθύτερο «είναι» του, να συνειδητοποιήσει την ταυτότητά του, το αρχέτυπό του. Η αναζήτηση έχει ένα βαθύτερο νόημα, πηγάζει απ’ τη συνείδηση της κτιστότητας και της θνητότητας.
Το ότι ο άνθρωπος είναι κτιστός, σημαίνει ότι θα μπορούσε και να μην υπάρχει. Πώς λοιπόν και γιατί υπάρχει; Η ύπαρξη του δεν είναι αναγκαία αλλά δωρεά Εκείνου στον οποίον οφείλει την ύπαρξη. Η κτιστότητα σημαίνει ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή, να παύσω να υπάρχω. Ποιο τότε μπορεί να είναι το νόημα της ζωής μου, όταν προοπτική μου είναι ο θάνατος; Νόημα ζωής, τότε μόνο μπορεί να υπάρχει: όταν υπάρχει δυνατότητα υπέρβασης του θανάτου! Εάν το κτιστό μπορεί να γίνει μέτοχος της ζωής του Ακτίστου. Σ’ αυτή την υπαρξιακή αναζήτηση, αργά ή γρήγορα θα σταθεί απέναντι σ’ ένα πρόσωπο, το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Φαντάζομαι ότι είναι απολύτως κατανοητό, ότι δεν χτίζουν μια οικοδομή χωρίς θεμέλια, καθώς επίσης είναι κατανοητή η αναγκαιότητα ενός γερού θεμελίου. Δεν μπορείς να οικοδομείς την προσωπικότητά σου, χωρίς θεμέλιο. Η μόρφωσή σου, το επάγγελμά σου, η οικογενειακή σου ζωή, η επιτυχία σου χωρίς υπαρξιακό θεμέλιο, είναι μια οικοδομή στο κενό. Το δείχνει πολύ καθαρά η σημερινή πραγματικότητα. Η συνάντηση με το πρόσωπο του Χριστού, είναι μοναδική για την ιστορία και πρέπει να γίνει μοναδική για την προσωπική μας ιστορία. Το ποιος είναι ο Χριστός, είναι το κλειδί για να καταλάβει κανείς και να γνωρίσει ποιος είναι ο άνθρωπος, ποιος είναι ο ίδιος, ποιος είναι ο τρόπος που υπάρχει.
Οι νέοι άνθρωποι σήμερα, νιώθουν προδομένοι. Είναι ανάγκη λοιπόν να διερωτηθούν, γιατί αυτή η σχέση τους με τον Χριστό, πολεμήθηκε με τόση μανία, με τόσο πείσμα, με τόση ανεντιμότητα, με τόση μεθοδικότητα, με τόσο χλευασμό, κάποτε με τόση χυδαιότητα απ’ αυτό το σύστημα που τους εμπορεύτηκε και τους πρόδωσε; Γιατί σ’ αυτόν τον πόλεμο στρατεύτηκαν τόσοι πολλοί; Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, εκπαιδευτικοί, δήθεν πνευματικοί άνθρωποι; Θα πρέπει να διερωτηθούν ακόμα, γιατί οι νέοι έγιναν κάποτε και οι ίδιοι μέτοχοι σε αυτή την πολεμική στο πρόσωπο του Χριστού, και θεώρησαν πρόοδο την άρνηση της πίστης; Κινδύνευαν και κινδυνεύουν οι νέοι άνθρωποι από τον Χριστό; Ποιος ήταν ο κίνδυνος; Υπάρχει σ’ αυτό το ερώτημα απάντηση ή ήταν άλλος ο στόχος; Τώρα μπορούν να καταλάβουν. Ο Χριστός ήταν επικίνδυνος αλλά για το σύστημα. Ο Χριστός είναι το μέτρο της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου. Η ζωή μαζί Του φτιάχνει ελεύθερους ανθρώπους, ικανούς να παλέψουν σαν τους μάρτυρες για την όντως Ζωή και όχι για καρικατούρες της ζωής.
Ο Χριστός είναι φανέρωση της μοναδικότητας κάθε ανθρώπου και της πιο ουσιαστικής νοηματοδότησης της ζωής τους. Για μια ακόμη φορά, η αλήθεια είναι ολοκάθαρη μπροστά μας. Στόχος δεν ήταν ο Χριστός. Αυτόν που νίκησε τον θάνατο δεν μπορεί να Τον απειλήσει και να Τον αγγίξει καμία ανθρώπινη μικρότητα, καμιά ανθρώπινη βλακεία. Στόχος ήταν ο άνθρωπος! Στόχος αυτού του ελεεινού και πολυπλόκαμου κατεστημένου, ήσασταν εσείς οι νέοι άνθρωποι και δυστυχώς και με τη δική σας συγκατάθεση, σας παρέσυραν, σας εκμεταλλεύτηκαν, σας στράτευσαν και τώρα σας πετούν σαν άχρηστους.
Η Εκκλησία λοιπόν ταιριάζει στους νέους, είναι ένας δυναμικός χώρος, ένας χώρος γεμάτος δύναμη και ζωή. Η Εκκλησία είναι χώρος άθλησης. Το αγώνισμα; Μέγιστο. Η πραγμάτωση της ζωής σαν αγάπη, ο αγιασμός του προσώπου, η θέωσή του δηλαδή η πλήρης καταξίωση της ζωής του. Ζω στην Εκκλησία δεν σημαίνει ότι απλά πιστεύω πως υπάρχει ένας Θεός, αλλά κοινωνώ με τη Ζωή Του, ζω την παρουσία Του στο πρόσωπο του αδελφού μου, παλεύω για να είναι ο άλλος, ο αδελφός μου και ο Θεός μου. Ζω στην Εκκλησία σημαίνει ότι δεν μιλώ για δικαιοσύνη, αλλά πασχίζω να είμαι δίκαιος, δεν μιλώ για αλήθεια, αλλά πασχίζω να είμαι αληθινός, δεν μιλώ για αγάπη, αλλά πασχίζω να είμαι αγάπη. Πασχίζω η αγάπη να είναι το ήθος μου, η μοναδική στάση ζωής μου. Ζω στην Εκκλησία σημαίνει αγωνίζομαι και ζω μ’ έναν ερωτικό τρόπο, δηλαδή μ’ έναν θυσιαστικό τρόπο κι όχι με έναν ηδονικό, δηλαδή εγωιστικό τρόπο. Θα’ λεγα ότι η ζωή στην Εκκλησία είναι μόνο για νέους ή για όσους θέλουν να παραμένουν νέοι. Είναι ο τρόπος για να ανακαινίζεται διαρκώς η νεότητα του ανθρώπου.
Ο μοναδικός τρόπος για κάποιον να παραμένει νέος, είναι να ζήσει τη νεότητά του στην Εκκλησία. Χωρίς την Εκκλησία, ο νέος του σήμερα γίνεται το χθες, όπως δυστυχώς έχουν γίνει «χθες» και «παρελθόν» χιλιάδες νέοι που αναζήτησαν τη ζωή, όχι στο χώρο της Ζωής, στην Εκκλησία, αλλά στα χαπάκια, στις σκόνες, στις σύριγγες, στο ποτό, στην αυτονομημένη από την αγάπη σεξουαλικότητα. Ταλαίπωρα θύματα ενός χρεοκοπημένου πολιτισμού κι ενός αδίστακτου πολιτικού συστήματος, που σκοτώνει ανελέητα τα ίδια του τα παιδιά.
Λέγοντας Εκκλησία, εννοώ πιο συγκεκριμένα, την κάθε ενορία, που διασώζοντας την κάθετη και οριζόντια διάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης, είναι ο κατ’ εξοχήν χώρος της ζωής, η κατ’ εξοχήν θεραπευτική κοινότητα που ο άνθρωπος επανευρίσκει την χαμένη του ακεραιότητα.
Νομίζω ότι ήρθε η ώρα για την επανάσταση, για την ανατροπή. Μια επανάσταση και μια ανατροπή όμως, που πρέπει να ξεκινήσει από μέσα μας για να είναι αληθινή. Ήρθε η ώρα που πρέπει να απαντήσουμε προσωπικά στο συγκλονιστικό ερώτημα του Ντοστογιέφσκι: «Ελευθερία ή Ευτυχία;». Οι πρόγονοί μας απάντησαν: «Ελευθερία». Σ’ αυτήν βρίσκεται η ευτυχία. Μας χαύνωσαν, καιρός να αποχαυνωθούμε! Πλαισιώστε λοιπόν τις ενορίες σας, κοινωνήστε με τον Χριστό, υψωθείτε από τη μετριότητα, διδαχτείτε απ’ το αληθινό πρόσωπο αυτού του κατεστημένου και μη συνεχίσετε να εμπιστεύεστε «υιούς ανθρώπων, οίς ουκ έστι σωτηρία» (Ψαλμ. 145, 3). Μην κλαψουρίζετε, ακούστε Εκείνον που σας φωνάζει: «Νεανίσκοι…ισχυροί εστε…νενικήκατε τόν πονηρόν» (Α’ Ιω. 2, 14). Εμπνευστείτε από τη δύναμη των μαρτύρων, από την υπομονή των ασκητών.
(Πηγή: “Δεν έχουμε άλλο δρόμο από την Αγάπη!”, μακαριστού Παύλου Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης, 2019, Εκδόσεις ἐν πλῷ)
Novo Scriptorium 
Leave a Reply