Στόχος ζωής η αγιότητα

Το θεμέλιο του αγιασμού μας δεν είναι το να κάνουμε κάποιες καλές πράξεις -οι καλές πράξεις μπορεί και να μας στείλουν στην κόλαση (και μάλιστα συστημένους). Πότε; Όταν οι καλές μας πράξεις δεν πηγάζουν απ’ τη φανέρωση του Θεού στη ζωή μας, αλλά απ’ τον εγωισμό μας. Διότι όταν μένουμε στον εγωισμό μας, μένουμε δέσμιοι στην θνητότητά μας. Όταν όμως αναγνωρίσουμε τη δική μας αδυναμία κι ενωθούμε δια του Αγίου Βαπτίσματος και όταν τρεφόμαστε με το Σώμα και το Αίμα Του, τότε ό, τι έχουμε δεν είναι δικό μας, αλλά είναι Εκείνου, είναι τα πάντα δικά Του, είναι δωρεές δικές Του. Κοινωνούμε λοιπόν με το Βάπτισμα στην Αγιότητα του Θεού κι έτσι κοινωνούμε στη Ζωή Του.

Ο αλαζόνας άνθρωπος στέκει μπροστά στον Θεό και του λέει: «Δεν σε χρειάζομαι, εγώ θα τραβήξω τον δικό μου δρόμο, ξέρω τι θα κάνω». Ο ταπεινός άνθρωπος στέκει μπροστά στον Θεό και του λέει: «Κύριε, ό, τι κι αν έχω είναι δώρο δικό Σου» και στέκεται απέναντί Του με ευγνωμοσύνη.

Ένας Χριστιανός, που δεν εξελίσσεται σε Άγιο, είναι ανώμαλος άνθρωπος. Δεν είναι η αγιότητα κάτι για τους λίγους, είναι κατ’ αρχήν κάτι που μας χρειάζεται. Ο Χριστός είπε στους ανθρώπους «Αυτός που πιστεύει σ’ εμένα, θα κάνει τα έργα που εγώ κάνω και μεγαλύτερα απ’ αυτά» (Ιω. 14, 12). Έτσι εξηγούνται τα θαύματα των Αγίων. Εμείς έχουμε προβλήματα στη ζωή μας καθημερινά. Μπαίνουμε σε σκέψεις: «Είναι καλό αυτό; Είναι κακό εκείνο; Τι είναι;». Δεν ξέρουμε. Εάν όμως ζούσαμε μέσα στη χάρη του Θεού, θα ξέραμε, διότι θα μας φώτιζε η χάρη του Θεού και δεν θα φτάναμε σε αδιέξοδα.

(Πηγή: “Δεν έχουμε άλλο δρόμο από την Αγάπη!”, μακαριστού Παύλου Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης, 2019, Εκδόσεις ἐν πλῷ)