Του Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου

Η διαφορά αγίου και καλού ανθρώπου

Η Εκκλησία δεν ονομάζει αγίους τους καλούς ανθρώπους που βοηθάνε τους συνανθρώπους τους και συμμετέχουν στην θεραπεία του πανανθρώπινου πόνου. Μια τέτοια ζωή προσφοράς δεν είναι χριστιανικό μόνο προνόμιο. Continue reading “H έννοια της αγιότητας στην Ορθόδοξη Εκκλησία” →

Απόσπασμα από το βιβλίο: Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου “Λόγοι” τ. Ε΄ “Πάθη και Αρετές”. Ι. Ησυχαστήριον “Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος” Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Continue reading “Ο αγώνας κατά της κατακρίσεως – Άγιου Παϊσίου του Αγιορείτου” →

1. Ειπέ μοι, υπάρχει άνθρωπος λέγων ότι δεν υπάρχει Θεός;

Είπεν άφρων εν τη καρδία αυτού ουκ έστι Θεός. Πλην των τοιούτων, δεν υπάρχει άνθρωπος σώφρων, μετριόφρων, αγνός, δίκαιος, και να λέγει ότι δεν υπάρχει Θεός. Continue reading “Περί του υψηλοτάτου Μυστηρίου της Αγίας Τριάδος – Θεολογική και δογματική ερμηνεία – Ερωταποκρίσεις” →

Ο πιο αρμόδιος τρόπος, με τον οποίο μπορεί να επιτευχθεί η πνευματική (διανοητική) και η θρησκευτική μόρφωση του ανθρώπου, είναι εκείνος που ξεκινά από αυτή τη βρεφική ηλικία. Επειδή όμως οι μόνοι άμεσοι και αρμόδιοι δάσκαλοι αυτής της ηλικίας είναι οι μητέρες, γι’ αυτό και είναι ανάγκη αυτές πρώτα να παίρνουν επιμελημένη ανατροφή, γιατί αυτές θα χρησιμεύσουν για τα παιδιά τους ως εικόνες, των οποίων πιστά αντίγραφα θα γίνουν αυτά. Continue reading “Άγιος Νεκτάριος: Η θρησκευτική και διανοητική μόρφωση των παιδιών” →

Ιωάννου (Ζηζιούλα), Μητροπολίτου Περγάμου, «Θεολογία και Ψυχιατρική σε διάλογο» -Πρακτικά Ημερίδας- εκδ. Αποστολική Διακονία, σ. 141-156 

Πώς εννοεί η Ορθόδοξη Θεολογία, και πώς πρέπει να αντιλαμβάνεται η Εκκλησία, τη νόσο και τη θεραπεία, αν και όχι με σχήματα και έννοιες ιδεοκρατικές, φυσιοκρατικές ή ψυχολογικό – χρηστικές; Στην προσπάθεια να δώσουμε κάποια απάντηση στο ερώτημα αυτό, ας δανεισθούμε από την πατερική θεολογία τις ακόλουθες θεμελιώδεις αρχές: Continue reading “Νόσος και θεραπεία στην Ορθόδοξη Θεολογία” →