Το ‘ματαιότατο φύλο’ ανάμεσα στους ανθρώπους– Πίνδαρος

Στο παρόν άρθρο παρουσιάζουμε και αναλύουμε ένα απόσπασμα από τον λυρικό ποιητή Πίνδαρο.

Πυθιόνικος ΙΙΙ, Στίχοι 21-23

Αρχαίο κείμενο: «έστι δε φύλον εν ανθρώποισι ματαιότατον, όστις αισχύνων επιχώρια παπταίνει τά πόρσω, μεταμώνια θηρεύων ακράντοις ελπίσιν»

Απόδοση: «υπάρχει φύλο ανάμεσα στους ανθρώπους ματαιότατο, που ντροπιάζει τους δικούς του κοιτάζοντας όσα βρίσκονται μακριά, θηρεύοντας ανόητες ελπίδες άκαρπες»

NovoScriptorium: Στο απόσπασμα αυτό παρατηρούμε με ενδιαφέρον την χρήση της λέξεως ‘φύλο’. Ενώ στα περισσότερα αρχαία κείμενα έχει σαφή ‘φυλετική’ έννοια, συχνά με ταύτιση προς το αίμα και την γενεά, εδώ ο Πίνδαρος χρησιμοποιεί την λέξη με άλλο τρόπο. Πρόκειται για ξεκάθαρη αναφορά σε ‘πνευματικό φύλο’ ανθρώπων! Αυτό λοιπόν το ‘φύλο’ που περιγράφεται έχει χαρακτηριστικό την ματαιότητα, την ανόητη ελπίδα που παραμένει ανεκπλήρωτη, που δεν αρκείται στα γύρω του αλλά αναζητεί τα ‘μακρινά’ (με ό, τι σημαίνει αυτό σε υλικό και πνευματικό επίπεδο) και όλα αυτά μαζί φέρνουν αισχύνη στους οικείους του, στους δικούς του.

Πιστεύουμε ότι είναι μια ακριβέστατη περιγραφή για τον υλιστή, ηδονιστή, ματαιόδοξο, κενόδοξο, υπερήφανο, άπληστο, τυχοδιώκτη άνθρωπο κάθε εποχής. Παρατηρώντας δε την εποχή μας διαπιστώνουμε ότι αυτό το ‘ματαιότατο φύλο’ ανάμεσα στους ανθρώπους πληθαίνει διαρκώς. Δεν είναι, συνεπώς, διόλου τυχαία τα διάφορα, εξευτελιστικά της ανθρωπίνου φύσεως, τεκταινόμενα και γεγονότα επί καθημερινής βάσεως σε κάθε σύγχρονη κοινωνία, λιγότερο ή περισσότερο.

Ισίδωρος Άγγελος