Ιησούς Χριστός, «προσδοκία Εθνών» (μέρος πρώτον – Κίνα)

Πρεσβυτέρας Βαρβάρας Μεταλληνού

Ή γέννηση του Θεανθρώπου Ιησού Χρίστου είναι ή πιό εύγλωττη απόδειξη της θεϊκής αγάπης πρός τον ’Άνθρωπο. Ή άγάπη αυτή του Θεού δέν συνοδεύει τόν άνθρωπο μόνο στην παραδεισιακή του κατάσταση, αλλά καί μετά τήν πτώση καί απομάκρυνσή του από τήν πηγή τής ζωής, τόν Θεό , Πατέρα καί Δημιουργό. Ή πρωτόγνωρη αυτή αγάπη, πού αγκαλιάζει όλα τά πλάσματα καί αυτόν τόν επαναστάτη καί αρνητή του Δημιουργού
του άνθρωπο, προσφέρεται από τόν Θεό καί μετά τήν «παρακοή» καί τήν λεγάμενη «τιμωρία» των πρωτοπλάστων, ώς μιά υπόσχεση γεμάτη παρηγοριά καί ελπίδα πρός τό απελπισμένο καί γεμάτο ενοχή πρωτόπλαστο ζευγάρι: «Έχθρα θά βάλω ανάμεσα σ’ εσένα
καί στή γυναίκα, κι ανάμεσα στό σπέρμα σου καί στό σπέρμα της. Εκείνος θα σου συντρίψει το κεφάλι κι εσύ θα του πληγώσεις την πτέρνα» (Γεν. 3,15). Δηλαδή άπό απόγονο τής Εύας θά γεννηθεί ’Εκείνος πού θά καταλύσει τά έργα του διαβόλου χαρίζοντας τήν λύτρωση στήν ανθρωπότητα. Ή υπόσχεση αυτή, τό γνωστό «πρωτευαγγέλιο» , αποτελεί τις πρώτες χαρμόσυνες καμπάνες τών Χριστουγέννων, πού
προμηνούσαν τήν γέννηση τού Λυτρωτή Χριστού. Γι’ αυτό καί ό θεόπνευστος Ιακώβ θά διακηρύξει ότι «Αυτόν θά αναμένουν όλα τά έθνη» (Γεν. 49,10), όπως καί ό προφήτης Ησαΐας, ότι «στό όνομα Του θά ελπίζουν οί λαοί» (Ήσ. 42,4). Έτσι παρά τήν ηθική, κοινωνική, θρησκευτική καί πνευματική κατάπτωσή της ή ανθρωπότητα, διατηρώντας στά βάθη τής ιστορικής της μνήμης τήν θεϊκή υπόσχεση γιά λύτρωση καί λυτρωτή ελπίζει καί περιμένει…

Πρός Αύτό, «τό σπέρμα τής γυναίκας», τής απογόνου τής Εΰας, θά στρέφονταν μέ αγωνία τά μυστικά βλέμματα όλης τής ανθρωπότητας, γεγονός πού αποδεικνύεται εύγλωττα από τή μελέτη τής θρησκευτικής παραδόσεως όλων τών αρχαίων λαών. Αυτή τήν προσδοκία τού Λυτρωτή βίωναν έντονα οι λαοί τής Ανατολής καί τής Δύσης. Κινέζοι καί Βαβυλώνιοι, ’Ινδοί καί Πέρσες, Ρωμαίοι καί Έλληνες περίμεναν τόν Ουρανάνθρωπο = Θεάνθρωπο,
τόν Ποιμένα καί Άρχοντα γιά νά ζήσουν τή νέα εποχή, εποχή τής παγκόσμιας τάξης.

Ο εβραϊκός λαός, ζούσε επί αιώνες μέ τήν ολοζώντανη αυτή προσδοκία καί χάρασσε καθαρότερη τήν προϊστορία τού Θεανθρώπου Ιησού Χρίστου. Ή Παλαιά Διαθήκη τονίζει καί προσδιορίζει τόν τρόπο, τόν χρόνο καί τόν τόπο ακόμη τής γέννησης του Μεσαία. Ιδιαίτερα οι Προφήτες του Ισραήλ, στά πύρινα κηρύγματά τους γιά κοινωνική δικαιοσύνη καί ισότητα των ανθρώπων, αφήνουν νά φανεί ή προσδοκία τους γιά τόν ερχομό ’Εκείνου, πού θά έκανε πραγματικότητα τό κήρυγμά τους, φέρνοντας τήν αληθινή ειρήνη καί δικαιοσύνη στόν κόσμο. ‘Ολόκληρη μάλιστα ή ζωή του Μεσσία-Λυτρωτή , μέχρι καί τις λεπτομέρειες περιγράφεται άπό τούς Προφήτες καί κυρίως άπό τόν Ησαΐα, τόσο συγκεκριμένα καί έντονα, ώστε δίκαια νά χαρακτηρίζεται ώς «πέμπτος ευαγγελιστής» .

Έξ ίσου έντονα όμως ζούσαν τήν προσδοκία του Λυτρωτή καί οι άλλοι αρχαίοι Λαοί καί περίμεναν… Περίμεναν από τόν Θεό ό,τι δέν κατάφεραν οί άνθρωποι νά επιτύχουν, δηλ. χρησιμοποιώντας σωστά τήν ελευθερία τους να αύξήσουν τα θεϊκά χαρίσματά τους
καί νά επιτύχουν τό «καθ’ ομοίωσιν», τήν σωτηρία, τήν λύτρωση! Λύτρωση ατομική καί κοινωνική. ’Επιστροφή στήν χαμένη παραδείσια κατάσταση τής ειρήνης, δικαιοσύνης, αγάπης, μέσα άπό τήν δυνατότητα κάθε ανθρώπου νά επιτύχει έν Χριστώ τήν ένωση
μέ τόν Θεό, τήν θέωσή του, πού είναι ή σωτηρία. Γι’ αύτό καί οί ιερές καί μυθολογικές παραδόσεις όλων των αρχαίων λαών είχαν διαδώσει τήν πίστη σέ έρχόμενο Σωτήρα, ό
όποιος θά επανέφερε τόν χρυσό αιώνα στήν γη καί θά έσωζε τούς ανθρώπους από τό «Κακό». Έτσι στήν Κίνα από τήν εποχή των βασιλέων Schun καί Wen φερόταν ή παράδοση, ότι θά ερχόντουσαν ιερά πτηνά καί ιερές χελώνες μέ μυστικά σημάδια στό
κέλυφός τους… Αυτά θά ήταν τά σημάδια, ότι θά ερχόταν « ένας Άγιος, ό όποιος θά κυβερνούσε τόν κόσμο μέ χέρι γεμάτο δύναμη».

Στούς Κινέζους ή θεανθρώπινη προσδοκία πιό συγκεκριμένη προβάλλει από τόν 6° αιώνα π.Χ., ώς προσδοκία «του Αγίου» από τήν Δύση. Ό Κομφούκιος π.χ. διδάσκει: «’Εάν ερχόταν ένας θεόπεμπτος βασιλέας θά πετυχαινόταν σέ μια γενεά ή επιστροφή των ανθρώπων στό Αγαθό». Ό Κομφούκιος, μάλιστα, νοσταλγεί έντονα τόν ερχομό του, γι ’ αυτό καί πεθαίνει μέ τό παράπονο, ότι δέν αξιώθηκε νά δει τόν λυτρωτή , κάτι πού ευλογήθηκε νά επιτύχει ό γέρο Συμεών στά Ιεροσόλυμα . Έγραφε χαρακτηριστικά ό Κομφούκιος: «Δέν μου δόθηκε ή ικανοποίηση να δω έναν Θεάνθρωπο, τό γνώρισμα του όποιου θά ήταν, ότι, ήδη πριν την γέννησή του, θά κατείχε τήν ύψιστη, τήν σώζουσα, τήν λυτρώνουσα γνώση καί θά έσωζε όλη τήν ανθρωπότητα, θά ήταν αληθινός θεάνθρωπος».

Σύμφωνα μέ άλλες παραδόσεις τής Κινεζικής Γραμματείας «αυτός ό ‘Άγιος υπήρχε πρό του ουρανού καί τής γής. Είναι ό ποιητής, δημιουργός καί αίτιος του ουρανού, τής γης καί όλων όσα υπάρχουν σ’ αυτά καί ό συντηρητής των πάντων… Ό προσδοκώμενος Άγιος είναι ενωμένος μέ τόν Ουρανό ( = Ύψιστο Θεό), γι’ αυτό ονομάζεται «Ούρανάνθρωπος»     ( = Θεάνθρωπος) ή «ανθρωπου-ρανός» ( = ανθρωπόθεος)… Θά εμφανιστεί στον κόσμο, όταν ό κόσμος θά είναι καλυμμένος από τό πιό πυκνό σκοτάδι τής αμάθειας καί τής δεισιδαιμονίας, όταν ή αρετή θά έχει ξεχαστεί, ή δέ κακία θά κυριαρχεί στους ανθρώπους … Αύτός θά είναι στόν κόσμο καί όμως ό κόσμος δέν θά τόν αναγνωρίσει, θα πληγωθεί, θά μαστιγωθεί, αντ’ αυτού θά αφεθούν ελεύθεροι οί κακοποιοί…, άλλα , παρ ‘ ολα αύτά,
τίποτα δέν θά ξεφύγει άπό τήν τάξη Του.., Εκείνος πού πρόκειται νά αναλάβει τόν ρύπον του κόσμου θα είναι Κύριος καί αρχιθύτης».

(Συνεχίζεται)